تلسکوپ فضایی جیمز وب که مدت ها در انتظار آن بودیم _جانشین تلسکوپ فضایی هابل_ بین مارس و ژوئن ۲۰۱۹ پرتاب خواهد شد.

تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) وعده انقلابی در نجوم است. ۱۸ قطعه آینه ۶.۵ متری و ابزارهای مادون قرمز آن توانایی دیدن شکل گیری ستاره ها و کهکشان های بسیار اولیه (نزدیک مهبانگ) را در جهان دارد ، همچنین توان تماشای تولد ستاره در نزدیکی محل های زایش ستاره ای و دیدن جو ستاره های فراخورشیدی و امکان عکس برداری مستقیم از جوهای فراخورشیدی را داراست. ابزار های تلسکوپ با وضوح و حساسیت بسیار بالا توانایی تشخیص جزئیات بی نظیری درباره همه جنبه های نجوم را دارند.
تلسکوپ JWST یک تاریخ پرفراز ونشیب داشته است. تلسکوپی که حالا ۸.۸ میلیارد دلار هزینه برداشته در ابتدا به صورت یک ماموریت ۱.۶ میلیارد دلاری پیشنهاد شده بود که در ۲۰۱۱ راه اندازی شود. تاخیرهای چندگانه و هزینه های سرریز شده مانع پرتاب تلسکوپ شد و مجلس نمایندگان ایالات متحده به خودداری از تامین مخارج پروژه تهدید کرد ، با اینکه تا آن زمان مبلغ بیشتری از تعهد اولیه هزینه شده بود.
در سال ۲۰۱۱، سالی که تلسکوپ باید پرتاب میشد مقامات ناسا به مجلس نمایندگان تعهد دادند که با اضافه کردن یک بودجه ۸.۸ میلیارد دلاری ماموریت پرتاب تلسکوپ به انجام می رسد. در مورد تاریخ پرتاب ، مقامات ناسا اکتبر ۲۰۱۸ را اعلام کردند.
سالها برنامه زمانی با پیشرفت کار هماهنگ بود و به نظر می رسید که تلسکوپ در ۲۰۱۸ آماده خواهد شد. اما در روز جمعه ۲۹ سپتامبر، ناسا اعلام کرد که تاخیر در مونتاژ و یکپارچه سازی قطعات زمان پرتاب تلسکوپ را برای چند ماه به عقب می اندازد. برنامه ریزی مجدد برای پرتاب از گیانای فرانسه به زمانی بین مارس و ژوئن ۲۰۱۹ به تاخیر می افتد.
مدیر پروژه JWST اریک اسمیت می گوید : " با وجود تغییر در زمان پرتاب تلسکوپ سرمایه جدیدی برای Webb نیاز نخواهد بود." " پیش بینی می شود جمع بندی های باقی مانده بر طبق برنامه طرح ریزی شده پیش رود و در گیانای فرانسه با تاخیر بیشتری مواجه نباشیم. " همچنین او می افزاید : " پروژه Webb سرمایه کافی برای ماندن در بودجه برنامه ریزی شده را دارد."
توماس زاباچن (ناسا) _سرپرست هماهنگی ریاست ماموریت علمی ناسا_ می گوید : "این تاخیر به خاطر تاخیر در یکپارچه سازی اجزای مختلف سفینه فضایی است." "تغییر زمان پرتاب به معنی مشکلی در کارهای فنی یا سخت افزاری نمی باشد."
اسمیت می گوید : "تلسکوپ و ابزار های علمی به طور متعدد متحمل آزمایشات محفظه حرارتی خلا می شوند، که به منظور شبیه سازی شرایطی که در فضا با آن مواجه می شوند خواهد بود ،که قرار گرفتن در مدار زمین به دور خورشید ولی با فاصله ۱.۵ میلیون کیلومتری از زمین در نقطه لاگرانژی۲ (L2) است. بعد از انجام آزمایشات ابزارها آماده استفاده بر حسب نیاز می باشند.
سپرهای خورشیدی (محافظ های خورشیدی) پنج لایه که ردیاب های مادون قرمز را از نور خورشید محافظت می کند در آگوست به طور کامل روی تلسکوپ کار گذاشته می شود. محافظ هایی به بزرگی زمین تنیس که سرتاسر بدنه ۴.۸ متری سفینه فضایی را با دمای ۳۰۰ درجه سانتیگراد خنک می کند. و هنگامی که تلسکوپ به مدارش پرتاب شود _به امید اینکه هیچ تعمیری نخواهد_ سپرهای خورشیدی به طور کامل باز می شوند و تلسکوپ همانطور که برنامه ریزی شده کار می کند.
"پیچیدگی های اندازه بزرگ تلسکوپ ، سپرهای خورشیدی و همه اجزا، در پس آزمایشات وسیعی است که صورت گرفته. در واقع یک تلسکوپ کارآمد که شش ماه دیرتر آماده شده (خب! شش ماه و چند سال) بهتر از تلسکوپی است که سر وقت آماده شده اما کار نمی کند!"
خب، بعد چه می شود؟ ابتدا مهندسین آزمایشاتی روی سفینه فضایی و محافظ انجام می دهند، شامل تست باز شدن تلسکوپ و تست های ارتعاش و صوتی (برای اطمینان از اینکه سفینه و محافظ در پرتاب سالم باقی بمانند.) قدم نهایی مونتاژ و یکپارچه سازی خود تلسکوپ با سفینه فضایی است. بعد از این آزمایش نهایی روی رصدخانه جمع آوری شده صورت می گیرد.