نمایی دیدنی از ابرماژلانی که در نیمکرده جنوبیدیده میشود.
در قرن 16 فردیناند ماژلان، دریانورد پرتغالی، و خدمهاش وقت بسیاری داشتند تا برای نخستین بار به پیمایش و بررسی آسمان نیمکرهی جنوبی بپردازند. در نتیجه به دو ابر غبارآلودی که بهسادگی در آسمان شب این نیمکره دیده میشوند، ابرهای ماژلانی میگویند؛ ابرهایی که قمرهای کهکشان راه شیری هستند. ابرهای ماژلانی تقریباً در فاصلهی 160 هزار سال نوری و در صورت فلکی «دورادو، Dorado» قرار دارند. در این تصویر ژرف و رنگارنگ ابر ماژلانی بزرگ (LMC) را میبینید که وسعتی برابر با 15 هزار سال نوری دارد. این کهکشان بزرگترین قمر راه شیری است و نزدیکترین ابرنواختر به ما در دوران جدید، SN 1987A، در آن خانه دارد. بخش درخشانتری که پایین تصویر میبینید «30 دورادوس یا سحابی رطیل» است؛ منطقهای با وسعت هزار سال نوری که در آن ستارهها متولد میشوند.
مترجم : آهو آریانی
لینک مطلب : http://apod.canot.ir/?p=5965