تا اواسط دهه 1920 ، بیشتر دانشمندان تصور می کردند که کهکشان راه شیری همه عالم هستی است و این عالم  غیر قابل تغییر می باشد. اما ادوین هابل (اخترشناس سرشناس آمریکایی)، با کشفیات بزرگی که در ژانویه سال های 1925و1929 انجام داد، اساساً تفکر ما از کیهان را متحول ساخت.

 هابل ثابت کرد برخی از سحابی های بیضی شکلی که در آسمان دیده می شوند ، در حقیقت کهکشانهایی هستند که در فاصله ای بسیار دور از کهکشان ما قرار دارند و بدین وسیله نشان داد که عالم بسیار بزرگتر از آنچه قبلا تصور می کردیم، است و دوم اینکه جهان در حال انبساط و بزرگ شدن می باشد.
در ادامه  این مقاله به شرح حال زندگی این دانشمند بزرگ می پردازیم.  

 

زندگی یک اخترشناس
ادوین پاول هابل در 20 نوامبر سال 1889 در مارس فیلد میسوری آمریکا به دنیا آمد. در دوران تحصیلات ابتدایی مجبور شد مدرسه را ترک و به همراه خانواده اش به حومه شیکاگو نقل مکان کند. او دوران دبیرستان خود را در شیکاگو به پایان رساند و بدلیل داشتن نمرات بالا ، بورسیه تحصیلی گرفت و وارد دانشگاه شیکاگو  شد. هابل از کودکی به ستاره شناسی علاقه زیادی داشت ، لذا تصمیم گرفت در این رشته  به تحصیل بپردازد .او در سال 1910 مدرک کارشناسی خود را در رشته ریاضی و اخترشناسی از دانشگاه شیکاگو اخذ کرد و سپس با استفاده از بورسیه به انگلستان رفت و در رشته حقوق به تحصیل پرداخت و با این کار آرزوی پدرش را بر آورده کرد.سپس به آمریکا بازگشت و به هیئت وکلای کنتاکی پیوست اما به زودی دریافت که برای وکالت ساخته نشده است ،بنابراین پیش از آنکه برای دریافت مدرک دکترای خود در رشته اخترشناسی به دانشگاه شیکاگو بازگردد ، به مدت یک سال در دبیرستانی زبان اسپانیایی تدریس کرد . ادوین در کنار درس خواندن ، ورزش هم می کرد. او در رشته های بسکتبال و بوکس مهارت خاصی داشت و صاحب چند مدال قهرمانی در آن رشته ها بود . هابل در سال 1917 دکترای خود را در رشته اخترشناسی گرفت و بعد به طور داوطلبانه به نیروی دریایی ارتش آمریکا پیوست و موفق شد از تلسکوپهای ارتش برای تحقیقات خود استفاده کند. سرانجام پس از خدمت در ارتش ، به کالیفرنیای جنوبی برای کار در رصدخانه مونت ویلسون عزیمت کرد . این رصدخانه مجهز به یک دستگاه تلسکوپ 100 اینچ (5/2 متری) بود که در آن زمان بزرگترین تلسکوپ جهان به شمار می رفت.

 

 

Mount Wilson Observatory

 

فعالیت های علمی هابل
در اوایل دهه 1920، اخترشناسان  تمامی سحابی های شناخته شده ی آسمان را ابرهای گازی نزدیکی در کهکشان ما می دانستند و بر این باور بودند که  کهکشان راه شیری کل کائنات را تشکیل می دهد.
هابل در مونت ویلسون شروع به اندازه گیری فاصله سحابی ها کرد و برای این کار از روشی که بر پایه کشف هنریتا لویت انجام شده بود ، استفاده کرد.او کشف کرد که در نوعی ستاره شناخته شده با عنوان متغییر قیفاووسی یک رابطه قابل پیش بینی بین درخشندگی و مرتبه تپش آن وجود دارد.با اندازه گیری مدت زمان افت و خیز درخشندگی ستاره ، درخشندگی مطلق به دست می آید و از مقایسه آن با درخشندگی ظاهری ستاره ، فاصله ستاره به دست می آید.
هابل دریافت که می تواند متغیرهای قیفاووسی در سحابی آندرومدا را بررسی و تحلیل کند و نشان داد که این سحابی در واقع یک کهکشان مستقل است تا ابر گازی در کهکشان راه شیری.او همچنین نشان داد که این کهکشان در فاصله ای بسیار دورتر از آنچه قبلا تصور می شد ، قرار گرفته است و با این کار دید ما نسبت به عالم را به طور شگرفی بسط داد.او یافته خود را در ژانویه سال 1925 طی جلسه انجمن اخترشناسی آمریکا در واشنگتن اعلام کرد.
به دنبال این کشف بزرگ ، هابل به اندازه گیری فواصل اجرام دور دست نجومی ادامه داد ، اندازه گیری هایی که ما را به سوی کشف مفاهیم اساسی تر در کیهان شناسی هدایت کرد.
تا پیش از کشفیات هابل ،اختر شناسان  پی برده بودند که نور دریافتی از اکثر سحابی ها به سمت قرمز گراییده است  که نشان دهنده ی این واقعیت است که این سحابی ها در حال دورشدن از ما می باشند اما دلیل آن را نمی دانستند؟
ادوین هابل به بررسی دقیق این سحابی ها پرداخت و در این کار میلتون هوماسن با او همکاری می کرد . هوماسن کارش را در ابتدا به عنوان یک سرایدار در رصدخانه مونت ویلسون شروع کرد و پس از مدتی دستیار هابل شد. در مواقع ای که هابل در یافتن فواصل بین اجرام کیهانی تمرکز می کرد ، هوماسن به تجزیه و تحلیل طیف های دریافتی می پرداخت.
پس از جمع آوری داده های کافی ، این دو همکار ، یک رابطه خطی ساده بین سرعت یک جرم و فاصله اش تا ما کشف کردند که به قانون هابل معروف است و اشاره به این دارد که کهکشانها با سرعت های متناسب با فاصله شان در حال دور شدن از یکدیگر می باشند.
ادوین هابل مقاله ای که در آن رابطه بین سرعت و فاصله اجرام توصیف شده بودند را به علوم آکادمی ملی در ژانویه 1929 ارائه داد که در ماه مارس همان سال نیز منتشر شد.او در مقاله اش مفاهیم آنچه کشف کرده بود را به بحث نگذاشت ،( شاید ترجیح می داد که این تفسیر را به عهده نظریه پردازان بگذارد.) بلکه به سادگی قانون تجربی خود را در این باره معرفی کرد.اما اخترشناسان دیگر به زودی متوجه شدند که کشف هابل نشان دهنده ی عالم در حال انبساط است و مشاهدات وی اولین پشتیبان رصدی برای آنچه بعدها به نظریه انفجار بزرگ تبدیل شد ، به شمار می روند.
در آن زمان دانشمندان عقیده داشتند که عالم ساکن است. حتی آلبرت انیشتین موضوع شناخته شده ای با عنوان پایداری کیهانی را به معادلات خود اضافه کرد تا دانشمندان را همچنان موافق با عالمی پایدار نگاه دارد.با وجود اینکه دو فیزیکدان به نام های الکساندر فریدمان و جرج لمایتر به طور جداگانه انبساط عالم را بر پایه معادلات انیشتین بیان کرده بودند اما هیچ داده ای برای حمایت از نظریات خود نداشتند و تا زمان کشف هابل به طور جدی نادیده گرفته شدند.هنگامی که انیشتین متوجه شد که مشاهدات هابل بیانگر عالم در حال انبساط است ، مسئله پایداری کیهانی را بزرگترین اشتباه زندگی خود خواند.
ادوین پاول هابل به خاطر کشفیات خود مشهور شد ، به طوریکه در سال 1940 موفق به دریافت مدال طلای انجمن سلطنتی ستاره شناسی انگلستان شد اما از اینکه نتوانسته بود جایزه نوبل را با وجو اینکه لیاقتش را داشت  ، دریافت کند (زیرا اخترشناسی شاخه ای از علم فیزیک به شمار نمی رفت) دل آزرده شده بود .او سپس به ساخت تلسکوپ 200 اینچ پالومار کمک کرد و اندکی پس از اتمام  ساخت آن در سال 1953 در سن 64 سالگی در سن مارینوی کالیفرنیا درگذشت. به پاس خدمات و تلاشهای علمی ادوین هابل در اخترشناسی و بویژه کیهان شناسی ، ۳۰ سال بعد از مرگش ، اولین تلسکوپ فضایی تاریخ بشر را به یاد او "تلسکوپ هابل" نامیدند.

 

 

تلسکوپ فضایی هابل