
او مقاله ای نوشت که در آن رصدخانه ی فضایی را توصیف کرده بود و مزیت قرارگیری تلسکوپ در فضا را بیان می کرد. لیمان 50 سال آخر عمرش را صرف به حقیقت پیوستن ایده اش کرد. در بین راه او ( 1947 در 33 سالگی ) رئیس بخش اخترفزیک دانشگاه پرینستون شد و به عنوان سرپرست رصدخانه ی دانشگاه پرینستون انتخاب گردید.او به همراه مارتین شوارتزشیلد امکان ساخت یک بخش ستاره شناسی بزرگ را فراهم کرد. زمانی که در پرینستون بود، گروهی در زمینه ی اخترفزیک تشكیل داد. او با تلاش بسیار مرکز اطلاعات غبارهای میان ستاره ای را بوجود آورد.
اسپیتزر جزئیات ذرات غبارهای میان ستاره ای را مطالعه کرد و به خوشه های ستاره ای و حرکت دورانی آنها دسا یافت. لیمان با مطالعه ی ناحیه ی غبارهای میان ستاره ای اظهار کرد، که این ستاره های درخشان در کهکشان مارپیچی شکل از گازها و غبارها تشکیل شده اند.
یک سال بعد در سال 1952 لقب چارز به اسپیتزر داده شد.پرفوسور ستاره شناس جوان دوست داشت که در زندگی این عنوان را داشته باشد. از سال 1960 تا 1962 لیمان اسپیتزر در سمت ریاست انجمن ستاره شناسی آمریکا، تحقیق و خدمت می کرد.با پیشرفت برنامه ی فضایی، ایده ی اسپیتنزر که ایده ی ستاره شناسی از فضا بود با دید وسیع تری بررسی شد.
در سال 1962 او رهبر برنامه ای شد که برای طراحی رصدخانه ای بود كه از ورای زمین در طول موج فروسرخ به مطالعه ی فضا می پرداخت. او طرح این رصدخانه را با موفقیت تحویل ناسا داد و ماهواره ی آن ما بین سالهای 1972 تا 1981 راه اندازی گردید.
وی در سال 1965 آکادمی بین المللی علمی و کمیته ای برای معین کردن دانشمندان به منظور پیشنهاد ساخت تلسکوپ فضایی تاسیس کرد. خود نیز به ریاست این کمیته انتخاب شد و در این بین اغلب ستاره شناسان به دلیل نگرانی هزینه های احداث یک پایگاه ستاره شناسی یزرگ، ایده ی تلسکوپ فضایی را پشتیبانی نکردند.
اسپیتزر تلاشها و کوششهای فراوانی در جهت متقاعد کردن ستاره شناسان انجمن به عمل آورد. در سال 1968 او همایش بزرگی، در جهت ارزش جایگاه تلسکوپ بزرگ فضایی و همچنین رویای قرارگیری آن در فضا آغاز کرده بود. وی طی سالهای 1973 تا 1975 چندین مدال افتخار دریافت کرد. او فعالیت خود را در ناسا ادامه داد و به تکمیل تلسکوپ فضایی پرداخت. سرانجام در سال 1975 ناسا به همراه سازمان فصایی اروپا شروع به تکامل پروژه ی تلسکوپ فصایی هابل کرد. در بین سالهلی 1978 و 1985 اسپیتزر چندین مدال طلای دیگر از انجمن ستاره شناسی دریافت کرد. مدال بین المللی علمی را در سال 1979،مدال علمی ستاره شناسی را از انجمن ستاره شناسی فرانسه در سال 1980، جایزه ی علمی از انجمن ستاره شناسی سلطنتی سوئد را در سال 1985 و از همه مهمتر این که او جایزه ی نوبل را در همین رشته دریافت کرد.
