در میان انبوه نسخه هایی كه همه روزه برای نسل جوان امروز پیچیده می شود، شاید بد نباشد گاهی هم به دغدغه های فكری آنها توجه كنیم.
توجه به زیرلایه های شخصیتی یك جوان، آن را از نظر فكری، روحی و روانی در طیف وسیعی قرار می دهد كه دغدغه اش صرفا مسائل روزمره زندگی نیست، بلكه چون جایی برای پرداختن و بسط دادن به تراوشات ذهنی اش نمی یابد، آن را در هیاهوی این روزمرگی گم می كند.
شهر خودمان را مثال می زنم. اهواز، شهری مملو از جوانان با استعداد است كه اگر بخواهیم آنان را براساس توانایی ها، سلایق و استعدادهایشان طبقه بندی كنیم، قطعا به عدد حیرت آوری می رسیم. اعتراف دردناكی است، اما باید گفت كه در این شهر اغلب این استعدادها از طریق هیچ كانالی جذب و هدایت نمی شود و بنابراین اگر كسی بخواهد در زمینه های مختلف علمی، فرهنگی و اجتماعی صاحب فكر و نظر شود یا فعالیت كند، مجالی نخواهد یافت مگر آن كه یا آن را به صورت آكادمیك دنبال كند یا از پشتوانه مالی كافی برخوردار باشد.
این یك واقعیت است كه در این شهر برای توسعه فعالیت های علمی، پژوهشی، فرهنگی و حتی دیگر حوزه های اجتماعی چندان وقعی نمی نهند. انجمن های علمی و فرهنگی منفعل اند. هیچ هزینه ای صرف تولید فكر نمی شود. هیچ بودجه كلانی به پرورش استعدادها و ایجاد انگیزه برای هدایت و سازماندهی علایق جوانان شهر اختصاص داده نمی شود. شاید هم اكنون ادعا شود كه برای توسعه زیرساخت های فرهنگی و علمی، كلنگ های زیادی به زمین زده شده، اما در پاسخ باید گفت كه برای شهری با جمعیت بالای یك میلیون كه عنوان كلان شهر را نیز یدك می كشد، همین تعداد كلنگ های به زمین زده شده و پروژه های به بهره برداری رسیده نیز كافی نیست.
در حال حاضر بسیاری از انجمن ها كه آزادانه در زمینه های مختلف فعالیت می كنند و اساسنامه در حد ایجاد موسسه دارند، به دلیل نداشتن بنیه مالی قوی و عدم حمایت مادی و معنوی از سوی ارگان های دولتی، تنها در حد یك اسم بوده و تشكیلات منسجمی ندارند.
این در حالی است كه در اكثر كلان شهرها و حتی شهرهای كوچك، شورای شهر و شهرداری ها معمولامسوول سازماندهی و حمایت این قبیل انجمن ها هستند.
مركز رشد و فن آوری اهواز كه تنها به افراد صاحب ایده و فكر سرویس می دهد، با كمبود فضا برای فعالیت شركت های خود روبه رو است. در حالی كه بسیاری از شهرهای صنعتی كشور همچون اراك و اصفهان، شهرك های علمی – صنعتی خود را نیز تاسیس كرده اند، ما برای ساخت پارك علم و فن آوری در اهواز هنوز اندرخم یك كوچه ایم و شاید سال ها طول بكشد كه به مرحله تاسیس شهرك برسیم.
در شهر و استانی كه خود مهد سینما بوده و همواره بهترین بازیگران و كارگردانان را به كشور معرفی كرده است، فعالیت های هنری در سطح نازلی انجام می شود. جشنواره ها رونقی ندارند و خبری از اجرای نمایش های زنده خیابانی نیست. كمبود فضای كافی در انجمن نمایش اهواز، یك بازیگر تئاتر را مجبور می كند كه برای تمرین، به پارك ها و دیگر مكان های عمومی شهر برود كه این مساله خود عدم تمركز بازیگر و جلب كردن توجه عابرین را در پی خواهد داشت.
یكی از جوانان این شهر كه سر پرشوری نیز دارد، یك منجم یا ستاره شناس آماتور است كه با عشق و علاقه ای كه به علم نجوم یا همان كیهان شناسی و شناخت نكات اسرارآمیز فضای لایتناهی پیرامون كره زمین دارد، به همراه عده ای از دوستان خود، بدون آنكه از جایی حمایت شوند، با خرید چند تلسكوپ و ابزارآلات نمایش دهنده آسمان شب، در قالب یك گروه به نام انجمن ستاره شناسی اهواز مدت ها است كه به تحقیق و پژوهش و نیز آموزش افراد علاقه مند مشغولند.
جالب اینكه این گروه خود جوش و علاقه مند كه فعالیت های خود را گاه در قالب «شب های نجومی خیابانی» در یكی از پارك های شهر اهواز و گاه در قالب «تورهای رصدی» در برخی از مناطق خوزستان، به نمایش می گذارد، حتی با وجود داشتن اساسنامه یك موسسه، از در اختیار داشتن یك چهاردیواری كوچك برای فعالیت خود، عاجز است.
جعفری زاده می گوید: متاسفانه، فرهنگسراهای اهواز در نقاط دور افتاده شهر قرار دارند و این امكان وجود ندارد كه فعالیت هایمان را به آنجا منتقل كنیم. در حالی كه معمولاچنین مكان هایی باید در مركز شهر قرار بگیرند و امكان استفاده همه جوانان شهر از آن وجود داشته باشد.
وی در ادامه می گوید: عموما این گونه فعالیت ها باید توسط فرهنگسراها، شهرداری ها یا شورای شهر حمایت و پشتیبانی شوند؛ همان گونه كه در برخی شهرهای ایران شاهد حمایت شهرداری ها از انجمن های مشابه هستیم.
شاید برای ما كه در مورد مسائل جوانان معمولابه نیمه خالی لیوان نگاه می كنیم، كمی عجیب باشد كه جوانی به دلیل علاقه اش به ستاره ها و كهكشان ها، خرج های میلیونی بكند، تلسكوپ بخرد، جشنواره راه بیندازد، تورهای خارج از شهر برگزار كند و این گونه علاقه اش را به افراد مستعد تسری دهد.
اما حقیقت این است كه در گوشه گوشه این شهر نوجوانان و جوانانی وجود دارند كه عمیق فكر می كنند و به تفكر در مورد دنیا علاقه مندند و هر چند كه ایده و نظریه ای نداشته باشند، اما دوست دارند كه تفكراتشان در مجاری خاصی همچون انجمن ها هدایت شود و در تبادل با دیگر افكار قرار بگیرد.
پس چه بهتر به جای آنكه آنها را در راهروهای سازمان ها و ادارات سردرگم كنیم و ذوق و استعدادهایشان را پس بزنیم، از انگیزه هایشان، حداقل نه به لحاظ مادی، بلكه به صورت معنوی حمایت كنیم.
تا یك جوان شهرستانی مجبور نباشد برای پرورش استعداد خود راه درازی را بپیماید؛ چرا كه در چنین مواقعی مهاجرت به پایتخت، معمولایكی از گزینه هایی است كه ا و به منظور نیل به هدف خود انتخاب می كند و نتیجه این امر چیزی جز خالی شدن شهرها از جوانان بومی و مستعد و تبدیل شدن پایتخت به یك غول، نخواهد بود. ضمن اینكه با نگاهی كوتاه به حوزه های مختلف فرهنگی، ورزشی، علمی و اجتماعی در این استان به استعدادهای بی شماری برمی خوریم كه یا هرز رفته اند یا اگر فرصت بروز یافتند، به دلیل ماندن در شهر و دیار خود چهره نشدند. به راستی علت چیست؟
شهر خودمان را مثال می زنم. اهواز، شهری مملو از جوانان با استعداد است كه اگر بخواهیم آنان را براساس توانایی ها، سلایق و استعدادهایشان طبقه بندی كنیم، قطعا به عدد حیرت آوری می رسیم. اعتراف دردناكی است، اما باید گفت كه در این شهر اغلب این استعدادها از طریق هیچ كانالی جذب و هدایت نمی شود و بنابراین اگر كسی بخواهد در زمینه های مختلف علمی، فرهنگی و اجتماعی صاحب فكر و نظر شود یا فعالیت كند، مجالی نخواهد یافت مگر آن كه یا آن را به صورت آكادمیك دنبال كند یا از پشتوانه مالی كافی برخوردار باشد.
این یك واقعیت است كه در این شهر برای توسعه فعالیت های علمی، پژوهشی، فرهنگی و حتی دیگر حوزه های اجتماعی چندان وقعی نمی نهند. انجمن های علمی و فرهنگی منفعل اند. هیچ هزینه ای صرف تولید فكر نمی شود. هیچ بودجه كلانی به پرورش استعدادها و ایجاد انگیزه برای هدایت و سازماندهی علایق جوانان شهر اختصاص داده نمی شود. شاید هم اكنون ادعا شود كه برای توسعه زیرساخت های فرهنگی و علمی، كلنگ های زیادی به زمین زده شده، اما در پاسخ باید گفت كه برای شهری با جمعیت بالای یك میلیون كه عنوان كلان شهر را نیز یدك می كشد، همین تعداد كلنگ های به زمین زده شده و پروژه های به بهره برداری رسیده نیز كافی نیست.
در حال حاضر بسیاری از انجمن ها كه آزادانه در زمینه های مختلف فعالیت می كنند و اساسنامه در حد ایجاد موسسه دارند، به دلیل نداشتن بنیه مالی قوی و عدم حمایت مادی و معنوی از سوی ارگان های دولتی، تنها در حد یك اسم بوده و تشكیلات منسجمی ندارند.
این در حالی است كه در اكثر كلان شهرها و حتی شهرهای كوچك، شورای شهر و شهرداری ها معمولامسوول سازماندهی و حمایت این قبیل انجمن ها هستند.
مركز رشد و فن آوری اهواز كه تنها به افراد صاحب ایده و فكر سرویس می دهد، با كمبود فضا برای فعالیت شركت های خود روبه رو است. در حالی كه بسیاری از شهرهای صنعتی كشور همچون اراك و اصفهان، شهرك های علمی – صنعتی خود را نیز تاسیس كرده اند، ما برای ساخت پارك علم و فن آوری در اهواز هنوز اندرخم یك كوچه ایم و شاید سال ها طول بكشد كه به مرحله تاسیس شهرك برسیم.
در شهر و استانی كه خود مهد سینما بوده و همواره بهترین بازیگران و كارگردانان را به كشور معرفی كرده است، فعالیت های هنری در سطح نازلی انجام می شود. جشنواره ها رونقی ندارند و خبری از اجرای نمایش های زنده خیابانی نیست. كمبود فضای كافی در انجمن نمایش اهواز، یك بازیگر تئاتر را مجبور می كند كه برای تمرین، به پارك ها و دیگر مكان های عمومی شهر برود كه این مساله خود عدم تمركز بازیگر و جلب كردن توجه عابرین را در پی خواهد داشت.
یكی از جوانان این شهر كه سر پرشوری نیز دارد، یك منجم یا ستاره شناس آماتور است كه با عشق و علاقه ای كه به علم نجوم یا همان كیهان شناسی و شناخت نكات اسرارآمیز فضای لایتناهی پیرامون كره زمین دارد، به همراه عده ای از دوستان خود، بدون آنكه از جایی حمایت شوند، با خرید چند تلسكوپ و ابزارآلات نمایش دهنده آسمان شب، در قالب یك گروه به نام انجمن ستاره شناسی اهواز مدت ها است كه به تحقیق و پژوهش و نیز آموزش افراد علاقه مند مشغولند.
جالب اینكه این گروه خود جوش و علاقه مند كه فعالیت های خود را گاه در قالب «شب های نجومی خیابانی» در یكی از پارك های شهر اهواز و گاه در قالب «تورهای رصدی» در برخی از مناطق خوزستان، به نمایش می گذارد، حتی با وجود داشتن اساسنامه یك موسسه، از در اختیار داشتن یك چهاردیواری كوچك برای فعالیت خود، عاجز است.
جعفری زاده می گوید: متاسفانه، فرهنگسراهای اهواز در نقاط دور افتاده شهر قرار دارند و این امكان وجود ندارد كه فعالیت هایمان را به آنجا منتقل كنیم. در حالی كه معمولاچنین مكان هایی باید در مركز شهر قرار بگیرند و امكان استفاده همه جوانان شهر از آن وجود داشته باشد.
وی در ادامه می گوید: عموما این گونه فعالیت ها باید توسط فرهنگسراها، شهرداری ها یا شورای شهر حمایت و پشتیبانی شوند؛ همان گونه كه در برخی شهرهای ایران شاهد حمایت شهرداری ها از انجمن های مشابه هستیم.
شاید برای ما كه در مورد مسائل جوانان معمولابه نیمه خالی لیوان نگاه می كنیم، كمی عجیب باشد كه جوانی به دلیل علاقه اش به ستاره ها و كهكشان ها، خرج های میلیونی بكند، تلسكوپ بخرد، جشنواره راه بیندازد، تورهای خارج از شهر برگزار كند و این گونه علاقه اش را به افراد مستعد تسری دهد.
اما حقیقت این است كه در گوشه گوشه این شهر نوجوانان و جوانانی وجود دارند كه عمیق فكر می كنند و به تفكر در مورد دنیا علاقه مندند و هر چند كه ایده و نظریه ای نداشته باشند، اما دوست دارند كه تفكراتشان در مجاری خاصی همچون انجمن ها هدایت شود و در تبادل با دیگر افكار قرار بگیرد.
پس چه بهتر به جای آنكه آنها را در راهروهای سازمان ها و ادارات سردرگم كنیم و ذوق و استعدادهایشان را پس بزنیم، از انگیزه هایشان، حداقل نه به لحاظ مادی، بلكه به صورت معنوی حمایت كنیم.
تا یك جوان شهرستانی مجبور نباشد برای پرورش استعداد خود راه درازی را بپیماید؛ چرا كه در چنین مواقعی مهاجرت به پایتخت، معمولایكی از گزینه هایی است كه ا و به منظور نیل به هدف خود انتخاب می كند و نتیجه این امر چیزی جز خالی شدن شهرها از جوانان بومی و مستعد و تبدیل شدن پایتخت به یك غول، نخواهد بود. ضمن اینكه با نگاهی كوتاه به حوزه های مختلف فرهنگی، ورزشی، علمی و اجتماعی در این استان به استعدادهای بی شماری برمی خوریم كه یا هرز رفته اند یا اگر فرصت بروز یافتند، به دلیل ماندن در شهر و دیار خود چهره نشدند. به راستی علت چیست؟
