
تصویر پایین: بازه خورشیدی 2015-1995 ، خطوط خمیده بیانگر تعداد لکه های خورشیدی اندازه گیری شده هستند و خطوط صاف ، پیش بینی های انجام شده می باشند.

در طول بیشینه خورشیدی ، لکه های خورشیدی بزرگ و شراره های خورشیدی یک رویداد روزانه هستند که موجب ایجاد شفق های قطبی، خاموشی های رادیویی و اختلال در فعالیت ماهواره ها می شوند.اما در یک کمینه خورشیدی کاملا برعکس آن اتفاق می افتد و می توان گفت شراره های خورشیدی تقریبا وجود ندارند و این همان چیزی است که ما اکنون تجربه می کنیم.
همچنین Hathaway می گوید :" به نظر می رسد که این زمان طولانی شده است اما من فکر می کنم ما تنها فراموش کرده ایم که یک کمینه چقدر می تواند دوام داشته باشد" وی با مطالعه تعداد لکه های خورشیدی ثبت شده تا از سال 1749 این آمار را ارائه کرده است: " مدت زمان متوسط یک بازه خورشیدی 131 ماه به علاوه یک انحراف استاندارد 14 ماهه است.بازه خورشیدی جاری ، تا کنون 142 ماه (به علاوه بازه 14 ماهه) طول کشیده است و بنابراین به هیچ عنوان غیرعادی نمی باشد."
به طور خلاصه کمینه خورشیدی که اکنون تجربه می کنیم به طور غیر معمول طولانی نشده است.طولانی ترین کمینه ثبت شده ، کمینه ماندر در سال های 1715-1645 است که به صورت غیر باورکردنی تا 70 سال ادامه یافت.در آن زمان لکه های خورشیدی به ندرت مشاهده شدند و به نظر می رسید که این بازه خورشیدی شکسته شده است.همچنین این دوره مصادف با عصر یخ می باشد یعنی دورانی که در آن فصل زمستان و یخ سرتاسر نیمکره شمالی زمین را فرا گرفته بود.

اکثر محققان بر این باورند که فعالیت های اندک خورشیدی با افزایش فعالیت های خورشیدی در هم آهنگی می باشند و در الگوهای اقیانوسی نیز نقشی را همانند قرن 17 ایفا می کنند.بنابر دلایلی که هیچ کس نمی داند ، بازه لکه های خورشیدی از اوایل قرن 18 دوباره رونق گرفت و تا مدت زمان استاندارد 11 سال ادامه یافت.به دلیل اینکه فیزیکدانان خورشید علت تحول کمینه ماندر و اینکه این کمینه چگونه بر آب و هوای زمین تاثیر گذاشت را نمی دانند ، همواره به دنبال نشانه هایی هستند که تضمین کند کمینه ماندر دوباره اتفاق می افتد و باید این را پذیرفت که سال 2008 دومین کمینه ماندر نیست و ما باید به دنبال بازشت شرایط بیشینه خورشیدی در سال های پیرامون 2012 باشیم.
منبع : science.nasa