نابود کردن سلاح های اتمی کار بسیار مفیدی است. ولی در حالی که دیگر سلاح اتمی تولید نشود و ذخیره ی پلوتونیم 238 بمب های اتمی تولید شده در جنگ سرد هم رو به اتمام باشد چه بلایی بر سر سفرهای فضایی اعماق منظومه ی شمسی خواهد آمد؟
همچنین خریدن آن از روس ها هم نمی تواند گزینه ی مناسبی باشد زیرا که ذخیره ی آن ها هم رو به اتمام است!
این مشکل بزرگی برای سفرهای آینده ی فضایی فراسوی مدار مریخ می تواند باشد. در اکتشافات درونی منظومه ی شمسی مشکلی از لحاظ تامین انرژی به وجود نمی آید زیرا که نور خورشید به اندازه ی کافی قدرتمند است تا بتوان از آن برق مورد نیاز برای فضاپیماها و روبوت ها را تامین کرد. ولی اکتشافات در خلاف جهت خورشید و رو به سیارات بیرونی با مشکلات شدید روبرو خواهد بود و انجام ماموریت هایی چون پایونیر، وویجر و نیوهورایزنز برای تامین انرژی به پلوتونیم 238 احتیاج خواهند داشت.
بنابراین راه حل ها مشخص خواهند بود:
1: تولید کردن دوباره ی پلوتونیم.
2: یافتن راه جدیدی برای تولید انرژی به جز مولد های گرمایی رادیوایزوتوپی RTG
RTGها رآکتورهای اتمی نیستند بلکه در حقیقت خرج هایی از پلوتونیم 238 هستند که به آرامی دچار تلاشی می شوند ذرات آلفا تشعشع میکنند و گرما تولید می کنند. گرما به وسیله ی ترموکوپل ها مهار می شود الکتریسیته تولید میکند.
RTGها همیچنین عمری بسیار طولانی دارند برای مثال وویجرها در سال 1977 پرتاب شدند و پیش بینی می شود که تا دست کم تا سال 2020 به کار خود ادامه دهند. آزمایشگاه علمی مریخ نیز که پرتاب آن به تاخیر افتاد و روبوتی به مانند روح و فرصت است ولی بسیار بزرگتر و با امکانات بیشتر با پلوتونیم 238 کار می کند. مدارگرد اروپا نیز با همین سوخت کار خواهد کرد ولی این جا همان جایی است که ذخیره ی پلوتونیم ناسا به اتمام خواهد رسید.
اگر قرار است پلوتونیم 238 بازتولید شود باید به سرعت در این باره تصمیم بگیرند. برای شروع به تولید 5 کیلوگرم پلوتونیم در هر 8 سال زمان لازم است. در ضمن هر گونه سرمایه گذاری برای تولید پلوتونیم 238 باید در برنامه ی بودجه ی سال بعد گنجانده شود.
