تایم لپس جدیدی از موسسه دانلپ در دانشگاه تورنتو، زندگی ابرنواختر 1987A را در عمق فضا به مدت بیش از 25 سال نشان می‌دهد.

تصویر از Yvette Cendes / دانشگاه تورنتو / رصدخانه لیدن. یکی از مهمترین رویدادهای دانش ستاره‌شناسی قرن گذشته، انفجار ابرنواختر 1987-A بود. این ابرنواختر نزدیکترین ابرنواختر مشاهده شده، بعد از ابرنواختر کپلر بود که از سال 1604 قابل مشاهده است و اولین ابرنواختری که در آسمان، از زمان اختراع تلسکوپ قابل مشاهده بوده است.

این ابرنواختر، اولین بار در تاریخ 24 فوریه 1987 و در آسمان نیمکره جنوبی زمین ظاهر شد و برای چندین ماه با چشم دیده شد و پس از آن محو شد. اما جالب است بدانید ستاره‌شناسان با تلسکوپ همچنان به دنبال آن بودند. از آن زمان، ابرنواختر 1987-A  یکی از موضوعات مورد مطالعه در تاریخ دانش ستاره‌شناسی بوده است.
هفته گذشته، ستاره‌شناسان موسسه دانلپ از دانشگاه تورنتو، تایم لپس جدیدی را که در بالای این پست نشان داده شده است، منتشر کردند و نشان دادند که ابرنواختر در طی 25 سال چگونه تحول یافته است.
این ابرنواختر از مرگ ستاره سوپرغول آبی ایجاد شده که در ابر ماژلانی بزرگ (یکی از کهکشان‌های قمر کهکشان راه شیری) می‌باشد و در فاصله 168،000 سال نوری قرار گرفته است.

Yvette Cendes، دانشجوی کارشناسی ارشد، با همکاری دانشگاه تورنتو و رصدخانه لیدن، این تایم‌لپس را درست کردند، که از تحول ابرنواختر در طی یک دوره 25 ساله از سال 1992 تا 2017 ایجاد شده است.
تایم لپس از مشاهدات رادیویی آرایه تلسکوپی  CSIRO استرالیا در ناحیه پل وایل، نیو ساوت ولز استرالیا ساخته شد.