
اگر مشکل راکت سایوز تا آخر ماه نوامبر کشف و تعمیر نشود، زمانی که آخرین خدمهی ایستگاه باید آن را ترک کنند، مرتفعترین مسکن ساخت بشر خالی خواهد ماند.

گرچه این اتفاق بسیار ناخوشایند است، اما هنوز که دنیا به سر نیومده! ابزاری تحقیقاتی برای اجرای اتوماتیک وار عملکردهای معمول ایستگاه طراحی شده است که به درد همچین مواقعی میخورد. همچنین بسیاری از پروژههای تحقیقاتی، به زمان بعد از برگشتن فضانوردان به ایستگاه موکول خواهد شد؛ و به طور موثری زمان تکمیل این پروژهها را به تاخیر خواهد انداخت.
به طور حتم، هرچه فضانوردان زودتر به ایستگاه برگردند بهتر است. چون اینکه ایستگاه بتواند خودش را تا زمان نامحدودی کنترل کند، غیر ممکن به نظر میرسد. ولی احتمال اینکه این خانهی فضایی صد میلیارد دلاری در معرض خطر جدی قرار گیرد بسیار کم است.
در ضمن، اعضای کنگرهی آمریکا، کاخ سفید و ناسا را تحت فشار قرار دادهاند تا هرچه سریعتر جای خالی ناوگان شاتلهای بازنشست شده را پر کنند. نا گفته نماند که اعضایی این فشارها را اعمال میکنند که ایالتهای آنها بیشترین نفع را از طراحی و ساخت راکتها خواهند برد. از شواهد پیداست که آمریکا حداقل تا سال ۲۰۱۵ آمادگی فرستادن فضانورد را نخواهد داشت.
امیدواریم مهندسان بتوانند مشکل را شناسایی و راه حلی برای رفع آن ارائه کنند تا از فاجعهای که شاید به قیمت جان انسانها تمام شود جلوگیری شود.
نویسنده: مهدی آجیلی