سناد ثبت شده به وسیله چینیها، ژاپنیها و سرخ‌پوستان آمریکا حاکی از آن است که در سال ۱۰۵۴ یک ابرنواختر در کهکشان ما منفجر شده‌است. اکنون می‌دانیم که باقی‌ماندهٔ آن ابرنواختر، جسمی است در صورت فلکی گاو که سحابی خرچنگ نامیده می‌شود. .
این سحابی که در اوایل یک سحابی سیاره‌ای تلقی می‌شد، اکنون به منزله یکی از شناخته شده‌ترین بقایای ابرنواختری است. سحابی خرچنگ، هم از نظر ویژگیهای مشاهده شده در آن و هم از نظر گسترهٔ وسیع تابشهایی که از آن دریافت می‌کنیم و به ما اطلاعات می‌رساند، جسم قابل ملاحظه‌ای است. معلوم شده‌است که بیشتر این تابش‌ها به وسیله فرایند سنکروترون تولید می‌شود.
سحابی خرچنگ با سرعتی حدود ۱۵۰۰ کیلومتر بر ثانیه در حال از هم گسستگی است. انتظار می‌رود که این سحابی درچند هزار سال آینده به تدریج در تمام طول موجها کم فروغ‌تر شده و سرانجام ناپدید گردد. در این میانه سحابی خرچنگ قوی‌ترین منبع تابش امواج رادیویی و پرتوی ایکس در آسمان است که احتمال می‌رود یکی از عوامل صدور بخش بزرگی از پرتوهای کیهانی آسمان همین سحابی باشد.
یکی از قابل ملاحظه‌ترین نمودهای سحابی خرچنگ جسم مرکزی آن است که اکنون به عنوان بازمانده ستارهٔ مسبب ابرنواختر شناخته می‌شود. این جسم اصلاْ یک ستاره معمولی نیست بلکه فقط در چند هزارم ثانیه می‌درخشد، و با دوره‌ای در حدود ۰٫۰۳ ثانیه برق می‌زند و سپس خاموش می‌شود وبه احتمال زیاد یک تپ‌اختر است
Please wait...
