به گزارش ایسنا، در ابر دوران ائون آرکئن در حدود 2.5 تا چهار میلیارد سال قبل،‌ پیش از ظاهر شدن اولین نشانه‌های پیشرفته حیات در زمین،‌ خورشید تنها از 70 درصد از درخشش امروزی خود برخوردار بود که به معنی دریافت گرمای کمتر در زمین و امکان انجماد آن بوده است.

 

 

 

با این حال، سنگ‌های باستانی در «ایسوا» در نزدیکی سواحل جنوب غرب گرین‌لند نشان دهنده وجود آب مایع و حتی حیات بر روی زمین در حدود 3.8 میلیارد سال قبل است.

از این رو دانشمندان بر این باورند که زمین در آن زمان باید در جایی میان نقطه انجماد و نقطه جوش آب قرار داشته و احتمالا به دمای امروزی بسیار نزدیک بوده است.

تناقض میان زمین منجمد که در آن سال‌ها به نظر باید وجود می‌داشت و دمایی که زمین از آن برخوردار بود، به عنوان «تناقض ضعیف خورشید جوان» خوانده می‌شود.

تاکنون ایده‌آل‌ترین توضیح برای این معما این بود که در آن زمان، تمرکز بیشتری از گازهای گلخانه‌ای مانند دی‌اکسیدکربن در جو به نسبت امروز وجود داشته است. این گازها با جذب حرارت خورشید، به گرم شدن زمین کمک می‌کنند.

اما برای توضیح تناقض ضعیف خورشید جوان توسط این گازهای گلخانه‌ای، تمرکز آنها باید بسیار بالا بوده و در خاک‌ها و رسوبات کهن ثبت می‌شد.
اکنون دانشمندان با بررسی سنگ‌های نسبتا بکر گرین‌لند دریافته‌اند که هیچ گواهی مبنی بر وجود چنین میزانی از گازهای گلخانه‌ای در آن زمان برای توضیح این فرضیه وجود ندارد.

توجیه جایگزین دیگری که برای این فرضیه ارائه شده بر این اساس است که در تاریخ اولیه زمین، قاره‌های کمتری وجود داشته و این حجم کم خاک به معنی پوشش ابری کمتر بوده است. در نتیجه این که زمین پوشیده از اقیانوس،‌ تاریک‌تر و قادر به جذب حرارت بیشتر بوده است.