۱۴ آوریل سال ۱۹۱۲ در شبی سرد و بدون مهتاب، کشتی اقیانوس پیمای تایتانیک که لقب غرق نشدنی را با خود یدک می کشید، در اولین سفر دریایی خود با برخورد با کوه یخ در آبهای سرد اقیانوس آتلانتیک شمالی غرق شد و مشهورترین و غم انگیزترین حادثه دریایی اوایل قرن بیستم را رقم زد که هنوز هم در یادها ماندگار است.
در ساعت ۱۱：۴۵ نیمه شب ۱۴ آوریل دیده بانان تایتانیک توده یخ شناوری را در مسیر حرکت کشتی مشاهده کردند و بلافاصله زنگ خطر را بصدا درآوردند. کاپیتان اسمیت تمام تلاش خود را برای تغییر مسیر کشتی انجام داد اما دیگر دیر شده بود. گوشه راست کشتی با توده یخ برخورد کرد و چندین شکافت در بدنه کشتی ایجاد شد و آب با فشار شیلنگ آتشنشانی یکی پس از دیگری وارد بخش های مختلف تایتانیک می شد و سرانجام در ساعت ۲：۲۱ بامداد ۱۵ آوریل ۱۹۱۲، کشتی با ۱۵۰۰ نفر مسافر و خدمه به قعر اقیانوس فرو رفت.
پس از غرق تایتانیک گمانه زنی های بسیاری جهت دلایل غرق شدن کشتی از سوی کارشناسان مطرح شد. یخچال های طبیعی غرب گرینلند سرچشمه ی بخش عظیمی از کوه های یخ هستند که توسط جریان های اقیانوسی به مسیرهای کشتیرانی اقیانوس اطلس شمالی آورده می شوند.
ستاره شناسان با طرح نظریه ای مدعی هستند که طی رویدادی نجومی تحت عنوان جزرومد حضیضی که سه ماه قبل از غرق شدن تایتانیک اتفاق افتاده بود، کوه یخ قاتل در مسیر تایتانیک قرار گرفته بود. جزرومد حضیضی زمانی رخ می دهد که ماه در مدار بیضی خود به نزدیکترین فاصله از زمین برسد. در این حالت نیروی کشندی ماه به بیشترین مقدار می رسد. اگر حضیض ماه در نزدیکی ماه نو یا ماه کامل رخ دهد، جزرومد حضیضی با دامنه ای که بطور غیر عادی زیاد است اتفاق می افتد و حجم بی سابقه ای از آب اقیانوس های زمین را جابه جا می کند.
اما از این شدیدتر و نادرتر زمانی رخ می دهد که جزرومد حضیضی نزدیک به اعتدال زمستانی رخ دهد. زمانی که زمین در حضیض مداری خود و نزدیکترین فاصله به خورشید قرار دارد و نیروهای کشندی خورشید نیز به بیشترین مقدار می رسند. چنین همزمانی نادر نجومی پس از گذشت ۱۴۰۰ سال در زمستان ۱۹۱۲ اتفاق افتاد و سبب رانش توده های عظیم یخ از آبهای کم عمق لابرادو به سمت خطوط کشتیرانی اقیانوس اطلس شمالی شده بود. محدوده یخی در محل غرق کشتی تایتانیک به قدری ضخیم و متراکم بود که کشتی های نجات در مسیر کمک به بازماندگان فاجعه مجبور به کاهش سرعت خود شده بودند.
